Pfiew! Schel, hoog en hard. Als we dit horen, laten we alles vallen en rennen mijn pa en ik naar het raam.

Het schrijven van een scriptie is een hoop stress en tijdens corona, nu ik toch al veel minder mensen zie ook behoorlijk eenzaam. Na een week op m’n studentenkamer heb ik er genoeg van en besluit de rest bij mijn vader te schrijven. Daar kan ik in mijn pauzes chillen met mijn broertje en als ik naar buiten ga, ben ik veel eerder in de natuur. Toch bestaan mijn dagen ook daar vooral uit achter mijn computer zitten, artikelen lezen en steeds een beetje verder schrijven. Behalve als ik m hoor. Dan rennen we naar het raam, want we willen m geen enkele keer missen. Soms zien we alleen een blauwe flits, soms blijft ie zitten en kunnen we m rustig bekijken. Een blauwe rug en oranje borst, misschien wel de mooiste vogel van Nederland. De kleuren van de ijsvogel waren misschien wel wat mij in staat stelt om steeds door te schrijven.