Anderhalf jaar geleden ging ik een blokje om, ik had net een nieuwe plantengids gekocht en nam die dus mee. Ik woonde hier toen net een maand of 3 en was de buurt nog aan het verkennen. Gewapend met mijn plantengids leerde ik de straten en de plantjes tussen de tegels kennen. Halverwege mijn rondje sprak een man mij aan. Hij zag mijn gids en vroeg me of ik zijn tuin kende. Hij nam me mee naar de overkant van de straat, een hek onder een huis door en middenin een huizenblok stonden we opeens in een weitje vol bloemen.

Peter vertelde dat hij deze tuin onderhield en dat hij hier zoveel mogelijk planten liet groeien. Op het terrein stond vroeger een basisschool, en overgroeid met klimop en andere planten staan hier en daar nog wat muren overeind. Het is geen groot terrein, maar het is wild. Hoewel Peter elke plant exact weet te staan en zorgt dat ze elkaar niet verdringen, lijkt alles hier natuurlijk te groeien.

Niet iedereen in de buurt weet dat je het hek open mag doen en hier mag wandelen of zitten, maar overdag is iedereen er welkom. Tijdens mijn pauzes, als ik eindelijk even opkijk van mijn computer kan ik zo de natuur in. Het dichtbijzijnste park is is toch tien minuten fietsen, maar omdat Peter mijn plantengids herkende en me dus zijn tuin wilde laten zien heb ik nu binnen twee minuten lopen een bloemenweide en een bos. – Rob